Για να δεις τ' αστέρια...
Πρέπει να σηκώσεις κεφάλι!

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Επιτήρηση χωρίς όρια


Την περασμένη βδομάδα, η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων εξέδωσε μια γνωμοδότηση που φαίνεται να πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Κι αυτό, παρά τις σημαντικές αλλαγές που θα επιφέρει, και μολονότι η ίδια σηματοδοτεί την ολοκλήρωση μιας (καταφανώς συντηρητικής) στροφής της Αρχής σε ζητήματα προστασίας της ιδιωτικής ζωής και των προσωπικών δεδομένων.

Η γνωμοδότηση, που αντικαθιστά και αναιρεί την προηγούμενη του 2000, επιτρέπει την παρακολούθηση, τη συλλογή και τη φύλαξη στοιχείων για 15 ή και 30 μέρες, και την τοποθέτηση καμερών παντού: σε ξενοδοχεία, πρατήρια καυσίμων,  εμπορικά καταστήματα (αν υπάρχουν ακόμα καταστήματα χωρίς συστήματα παρακολούθησης), εκκλησίες και νεκροταφεία  (προφανώς με στόχο την καταπολέμηση του βαμπιρισμού, που μετά και το Twilight ανθεί), και, κυρίως σε πολυκατοικίες, γραφεία και σχολεία. 
Κατ΄ αρχάς, εντυπωσιάζει η αγωνιώδης προσπάθεια της Αρχής να τηρήσει τα προσχήματα, απαγορεύοντας (πολύ φοβάμαι προσωρινά) την τοποθέτηση καμερών σε τουαλέτες ή διαδρόμους που οδηγούν σε διαμερίσματα εντός της πολυκατοικίας. Φαίνεται επίσης ότι  η Αρχή κωλύεται προς το παρόν να επιτρέψει την τοποθέτηση καμερών και εντός των διαμερισμάτων· προσωπικά διατηρώ το δικαίωμα να μην ενθουσιαστώ γι΄ αυτό.

Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η επίκληση της αρχής της αναλογικότητας ως περιοριστική της χρήσης συστημάτων παρακολούθησης. Προσέξτε: Διευκρινίζεται ότι οι κάμερες θα πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο όταν η επιτήρηση δεν είναι δυνατή με άλλους τρόπους (π.χ. εξειδικευμένο προσωπικό). Δηλαδή απλά κοροϊδευόμαστε. Ακριβώς αυτό το χαρακτηριστικό των καμερών (αυτό που δημιουργεί την ανάγκη ελέγχου τους και, τελικά, ύπαρξης Αρχής Προστασίας Δεδομένων), η δυνατότητα δηλαδή να χρησιμοποιούνται εκεί που τα συμβατικά μέσα  βρίσκουν τα όριά τους (πρώτον γιατί κοστίζουν και δεύτερον γιατί έχουν στενότερα όρια συλλογής και αποθήκευσης στοιχείων), χρησιμοποιείται ως δικαιολογία ...για να επεκταθεί η χρήση τους. Προφανώς κανείς απ΄ όσους ομνύουν στον ορθολογισμό δεν πρόσεξε αυτή την κραυγαλέα αντίφαση. Για μια ακόμα φορά τελευταία, οι επιλεκτικές ευαισθησίες του φιλελευθερισμού και των εκπροσώπων του -και δη σε ζητήματα ατομικών δικαιωμάτων- είναι εκκωφαντικές.
Σε δεύτερο επίπεδο, ενδιαφέρον προκαλεί η απόφαση να εγκατασταθούν κάμερες στα σχολεία, «όπου δεν είναι πρακτικός ο έλεγχος απομακρυσμένων εγκαταστάσεων». Με πρόσχημα, υποθέτω, την ενδοσχολική βία, επιχειρείται η εισαγωγή συστημάτων παρακολούθησης  ατόμων από πολύ νεαρή ηλικία, που θα εθίσει τους μαθητές στην πειθαρχία και την υπακοή. Αξιοσημείωτη είναι δε η διευκρίνιση  ότι η χρήση των καμερών θα είναι κατ ΄αρχάς πιλοτική, ώστε να αξιολογηθούν οι επιπτώσεις στην ανάπτυξη της προσωπικότητας των μαθητών. Ο Μισέλ Φουκώ θα είχε πολλά να πει για το ποιες ακριβώς θα είναι οι επιπτώσεις που μετά την πιλοτική λειτουργία θα αποτιμηθούν θετικά ώστε να μονιμοποιήσουν το προσωρινό. Πολλά θα είχε επίσης να πει για την απαίτηση της Αρχής να δηλώνεται με γραπτή επιγραφή η ύπαρξη και λειτουργία κλειστού κυκλώματος παρακολούθησης: Η παρακολούθηση δεν είναι πλέον κάτι που γίνεται κρυφά (γεγονός που τουλάχιστον θα δήλωνε πως δεν είναι θεμιτή ή αποδεκτή), αλλά δηλώνεται εξαρχής σε αυτόν που παρακολουθείται ότι κάθε του κίνηση και πράξη καταγράφεται (και αποθηκεύεται), ώστε κάθε του πράξη ή αποχή να έχει ήδη καθοριστεί απ΄ την επιτήρηση.
Παρ’ όλα αυτά, η γνωμοδότηση της Αρχής μάλλον δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Είχε προηγηθεί αντίστοιχη στα τέλη του 2010, με την οποία η ίδια, απαντώντας στα Υπουργεία Μεταφορών και Προστασίας του Πολίτη, έδινε το πράσινο για τη χρήση εικόνων από αυτοκίνητα που διέρχονται χωρίς να πληρώσουν διόδια, προκειμένου οι επιχειρήσεις που εκμεταλλεύονται τους δρόμους να μπορούν να στραφούν δικαστικά εναντίον των οδηγών. Κοινώς, επιτράπηκε η χρήση καμερών όχι για την καταπολέμηση του εγκλήματος, όπως συνήθως λέγεται, αλλά για την επίλυση ιδιωτικών διαφορών, όπως είναι αυτή ανάμεσα στις εταιρίες που εκμεταλλεύονται τα διόδια  και σε όσους αρνούνται να καταβάλουν το αντίτιμο (για μια νομική αποτίμηση της γνωμοδότησης, δείτε εδώ).

Είναι προφανές ότι, τα τελευταία χρόνια, η Αρχή έχει κάνει αξιοσημείωτες παραχωρήσεις ως προς την εκπλήρωση του καταστατικού σκοπού της. Είναι ακόμα εμφανέστερο ότι η τελευταία παραχώρηση δεν οφείλεται σε κάποια προσωπική ολιγωρία ή ανικανότητα των μελών της, αλλά στην προϊούσα αυταρχικοποίηση του κράτους. 
Στην προ πενταετίας βραβευμένη με Όσκαρ ταινία «Οι ζωές των άλλων», όσο και στο «Λάθος» του Αντώνη Σαμαράκη, το σύστημα επιτήρησης αποτυγχάνει, ακριβώς λόγω της  εμπλοκής του ανθρώπινου παράγοντα, που είναι δομικά αστάθμητος και ανεξέλεγκτος, ακόμα και εντός των πιο «καλοκουρδισμένων» συστημάτων. Οι κάμερες έρχονται να επιλύσουν αυτή την αστάθεια, σε μια εποχή που τα όρια ανάμεσα στον (αστικό) φιλελευθερισμό και τον (αστικό) αυταρχισμό αποδεικνύονται πολύ πιο αχνά απ’ όσο θέλαμε να πιστεύουμε.

Της Ντίνας Τζουβάλα
από Red NoteBook

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Η ΔΑΠ, το pro και η κοινωνία του μέλλοντος...


Την περασμένη Τετάρτη 6/4 προκηρύχτηκε, μετά από συλλογή υπογραφών, Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Φοιτητών. Η συνέλευση δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ καθώς για άλλη μια φορά ο αριθμός των παρευρισκομένων ήταν πολύ μικρός και αρκετά κάτω από την απαρτία. Είναι σαφές μετά από μία σειρά Γενικών Συνελεύσεων που δεν είχαν απαρτία ότι μεγάλη μερίδα των φοιτητών έχουν αποστασιοποιηθεί από τις διαδικασίες του συλλόγου και μάλιστα σε μια συγκυρία με πολύ έντονο πολιτικό σκηνικό και με πολύ κρίσιμα ζητήματα για τα οποία ο σύλλογος πρέπει να τοποθετηθεί και να δράσει.

Την Τετάρτη την ώρα που είχε οριστεί η συνέλευση οι συνάδελφοι της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ είχαν οργανώσει πρωτάθλημα pro. Είναι σαφέστατος ο ρόλος που παίζει η συγκεκριμένη παράταξη στην αποσύνθεση των διαδικασιών του συλλόγου μας και πρακτικά και μέσα από την συνολική αντίληψη που προάγει. Είναι εμφανές μέσα στο σύλλογο ότι τα μέλη της ΔΑΠ στην συντριπτική πλειοψηφία δεν παρίστανται στις συνελεύσεις, είναι σαφές ότι ακόμα και αν η ΔΑΠ ψηφίζει μια πρόταση για συνέλευση δεν προπαγανδίζει την διεξαγωγή της, είναι σαφές ακόμα και αν δεν το παραδέχεται ότι η ΔΑΠ παλεύει με κάθε τρόπο για να μην γίνονται συνελεύσεις. Παράλληλα, ξεκινώντας από μια επιχειρηματολογία ενάντια στους κοινωνικούς αγώνες και τις διεκδικήσεις καλλιεργεί στους φοιτητές μια αντίληψη συνολικής απαξίωσης της πολιτικής ζωής του συλλόγου. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι στις κεντρικές θέσεις τις ΔΑΠ για την παιδεία, οι συνάδελφοι μιλάνε για εκλογές κάθε δεύτερο χρόνο! Η ΔΑΠ – ΝΔΦΚ επιδιώκει σήμερα να γίνει ο νεκροθάφτης των συλλογικών διαδικασιών, αγώνων και διεκδικήσεων, επιδιώκει να διαλύσει τις φωνές αντίστασης και ανυπακοής μέσα στα πανεπιστήμια βάζοντας βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης για την άσκηση της αντιδραστικής πολιτικής της!

Η πολιτική και κοινωνική συγκυρία είναι σήμερα πιο πυκνή από ποτέ. Η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης διαπερνάει με πολύ άμεσο τρόπο τη ζωή των φοιτητών. Από τις μειώσεις μισθών και συντάξεων και την συνολική υποβάθμιση της εργασίας την οποία σε λίγα χρόνια ο καθένας από εμάς θα πρέπει να αντιμετωπίσει, τα ποσοστά ανεργίας που σε νέους εργαζόμενους φτάνουν το 25%, μέχρι την συντονισμένη επίθεση στο δημόσιο πανεπιστήμιο που θα κορυφωθεί άμεσα με το νέο νομοσχέδιο, αυτή η πολιτική σε κάθε της πτυχή υποβαθμίζει τις ζωές μας και σαμποτάρει το μέλλον μας. Σε αυτήν την συγκυρία της ολομέτωπης επίθεσης σε δικαιώματα και κατακτήσεις, σε αυτήν την συγκυρία υποβάθμισης της εργασίας και όξυνσης της εκμετάλλευσης, οι συλλογικές διαδικασίες, οι κοινωνικοί αγώνες δεν είναι επιλογή, είναι αναγκαιότητα!

Σε αυτήν την συγκυρία εάν δεν συγκροτήσουμε εμείς οι ίδιοι τις αντιστάσεις, εάν δεν αναλάβουμε ενεργό ρόλο στις κοινωνικές διεργασίες, εάν δεν απαντήσουμε στην επίθεση που δεχόμαστε θα βρεθούμε σε μια πραγματικότητα που δεν μας χωράει. Τώρα είναι η ώρα να παλέψουμε για το αδύνατο, για να μην βρεθούμε αντιμέτωποι με το αδιανόητο. Άμεσο καθήκον μας είναι η ανασυγκρότηση των διαδικασιών του συλλόγου, η ενίσχυση της δημοκρατίας από τα κάτω, με την ουσιαστική συμμετοχή και εμπλοκή όλων μας. Παράλληλα, είναι αναγκαία η ανασυγκρότηση και ουσιαστικός συντονισμός του Φοιτητικού Κινήματος με δημοκρατικούς όρους, εν όψη της σκληρής επίθεσης στο δημόσιο πανεπιστήμιο που ετοιμάζει η κυβέρνηση. Σε συλλογικά προβλήματα δεν χωράνε ατομικές λύσεις. Αντίθετα η ιστορία έχει δείξει ότι οι συλλογικοί αγώνες που εκφράζουν την μαζική ανυπακοή και αγανάκτηση των από κάτω μπορούν να καθορίζουν τις εξελίξεις, μπορούν να επιβάλουν το συμφέρον της πλειοψηφίας μπορούν να είναι νικηφόροι!

ΑΝ.Α.ΔΡΑΣΗ -
                Αριστερή Ενότητα

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Κλειστόν λόγο Μνημονίου



ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

ΔΕΥΤΕΡΑ 11 ΑΠΡΙΛΗΑΜΦ 24 MAΘΗΜΑΤΙΚΟΥ –
ΣΤΙΣ 13:00

ΟΜΙΛΗΤΕΣ:
ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΜΠΑΛΤΑΣ (Καθηγητής ΕΜΠ)
ΕΦΗ ΚΑΛΑΜΑΡΑ (Καθηγήτρια Μέσης Εκπαίδευσης, μέλος Π.Γ. ΣΥΝ)

2πρ Μαθηματικού
ΑΝ.Α.ΔΡΑΣΗ Πληροφορικής 
Αρ.Εν. Φυσικού